Chiang Mai ai ai ai
Met de slaaptrein naar Chiang Mai, benieuwd wat dat zou geven. Na wat verwarring over het vertrekuur (op ons ticket stond het vertrekuur van de trein uit Bangkok en niet dat in Ayutthaya, merkten we op het laatste moment) stonden we toch netjes op tijd, gepakt en gezakt op het perron. Vol spanning, klaar om te ontdekken of we wel een oog zouden dichtdoen op zo'n trein.
De stationschef kwam geruisloos de 20' vertraging noteren op een klein whiteboard net naast de deur van het bagagedepot. Nauwelijks iemand die het merkte, en al helemaal niemand die er zich druk over maakte. Het binnenrijden van de trein in het station was een belevenis op zich. Een paar minuten voor aankomst werden de passagiers min of meer naar de juiste plaats op het perron "geloodst" in niet echt verstaanbaar Thais, waarna de mastodont van een locomotief met verblindende lichten het station binnen rolde. De Zweinstein-Express is er niks tegen!
Eenmaal op de trein werd ons van-aanpakken-weten vriendelijk maar kordaat een halt toegeroepen: niets ervan dat wij zelf de zetels zouden ombouwen! In de slaaptrein wordt voor u gezorgd! Vol verbazing zagen we hoe even later onze bedden netjes gedekt en van een roze satijnen gordijntje voorzien werden door een lakei - euh, routineuze en efficiënte man in uniform van de treinmaatschappij. Met strepen op de schouders! (Ja, daar houden ze wel van hier in Thailand, op eender welk uniform prijken sterren en strepen op de schouders).
Na de wonderwel geslaagde nacht kwam diezelfde man ons bed weer omtoveren tot zetels. Later zou blijken dat in al zijn vakkundige efficiëntie Kazzens knuffel mee tussen de lakens in de vuillinnenzak verdween... Snif snif. Maar dat wisten we op dat moment nog niet, dus, hop! Opgewekt en monter, klaar voor een nieuwe stad, nieuwe tempels én een duik in de natuur (en in het zwembad van ons hostel - minuscuul maar niettemin verfrissend en voor de kinderen een dagelijks pretmomentje).
Na een dag verkennen in de stad besloten we de natuur in te trekken: Doi Suthep. Een tempel op een berg in een natuurreservaat net buiten de stad, bij nader inzien 'toeristenhol' (dixit Stijn). Waar het busje ons dropte krioelde het van de toeristen, souvenirstalletjes, eetkraampjes,... We konden niet snel genoeg de 300 trappen van de drakentrap beklimmen naar de tempel, maar ook daar meer toeristen dan Boeddhabeelden. Mooi hoor, de schilderijen over Boeddha's levensverhaal en de gouden stupa. Maar toch; wegwezen, op zoek naar rust, naar groen, naar puur. Da's op zo'n plekken makkelijker gezegd dan gedaan. De Thaise autoriteiten zijn er ook niet zo happig op dat je in je eentje gaat rondtrekken in de bossen. Dus veel informatie over wandelingen, kaarten, laat staan bewegwijzering, is er niet te vinden. Gelukkig zijn er apps! Het bleef nog even zoeken, trial and errror, samen met een andere wandellustige Europeaan. Maar uiteindelijk vonden we, goed verscholen, het pad dat ons weg van de massa het "oerwoud" in zou leiden. Het bordje "Do not entry without park ranger" negeerden we, ons Engels is niet zo goed op zo'n momenten, weet u wel? ;-)
Het lange zoeken loonde: een heerlijke wandeling met klimmen en klauteren, langs oer-bomen en een paar mooie watervallen. Dammetjes bouwen, om beurten 'gidsen', boomklimmen, uitglijden op de rotsen (Stijn - gelukkig zonder erg), picknicken aan de rivier, muggen wegjagen, kevers en vlinders spotten... Genieten! En nauwelijks 7 levende zielen tegengekomen op onze hele tocht. Hèhè, eindelijk de rust waar we even nood aan hadden. Op het einde van het pad dan ook geen tuktuk te bespeuren. Dan maar liften, terug naar de bewoonde wereld. Het ritje achterin de laadbak van een pick-uptruck vonden de kinderen zo mogelijk nóg leuker dan de tocht zelf...
De stationschef kwam geruisloos de 20' vertraging noteren op een klein whiteboard net naast de deur van het bagagedepot. Nauwelijks iemand die het merkte, en al helemaal niemand die er zich druk over maakte. Het binnenrijden van de trein in het station was een belevenis op zich. Een paar minuten voor aankomst werden de passagiers min of meer naar de juiste plaats op het perron "geloodst" in niet echt verstaanbaar Thais, waarna de mastodont van een locomotief met verblindende lichten het station binnen rolde. De Zweinstein-Express is er niks tegen!
Eenmaal op de trein werd ons van-aanpakken-weten vriendelijk maar kordaat een halt toegeroepen: niets ervan dat wij zelf de zetels zouden ombouwen! In de slaaptrein wordt voor u gezorgd! Vol verbazing zagen we hoe even later onze bedden netjes gedekt en van een roze satijnen gordijntje voorzien werden door een lakei - euh, routineuze en efficiënte man in uniform van de treinmaatschappij. Met strepen op de schouders! (Ja, daar houden ze wel van hier in Thailand, op eender welk uniform prijken sterren en strepen op de schouders).
Na de wonderwel geslaagde nacht kwam diezelfde man ons bed weer omtoveren tot zetels. Later zou blijken dat in al zijn vakkundige efficiëntie Kazzens knuffel mee tussen de lakens in de vuillinnenzak verdween... Snif snif. Maar dat wisten we op dat moment nog niet, dus, hop! Opgewekt en monter, klaar voor een nieuwe stad, nieuwe tempels én een duik in de natuur (en in het zwembad van ons hostel - minuscuul maar niettemin verfrissend en voor de kinderen een dagelijks pretmomentje).
Na een dag verkennen in de stad besloten we de natuur in te trekken: Doi Suthep. Een tempel op een berg in een natuurreservaat net buiten de stad, bij nader inzien 'toeristenhol' (dixit Stijn). Waar het busje ons dropte krioelde het van de toeristen, souvenirstalletjes, eetkraampjes,... We konden niet snel genoeg de 300 trappen van de drakentrap beklimmen naar de tempel, maar ook daar meer toeristen dan Boeddhabeelden. Mooi hoor, de schilderijen over Boeddha's levensverhaal en de gouden stupa. Maar toch; wegwezen, op zoek naar rust, naar groen, naar puur. Da's op zo'n plekken makkelijker gezegd dan gedaan. De Thaise autoriteiten zijn er ook niet zo happig op dat je in je eentje gaat rondtrekken in de bossen. Dus veel informatie over wandelingen, kaarten, laat staan bewegwijzering, is er niet te vinden. Gelukkig zijn er apps! Het bleef nog even zoeken, trial and errror, samen met een andere wandellustige Europeaan. Maar uiteindelijk vonden we, goed verscholen, het pad dat ons weg van de massa het "oerwoud" in zou leiden. Het bordje "Do not entry without park ranger" negeerden we, ons Engels is niet zo goed op zo'n momenten, weet u wel? ;-)
Het lange zoeken loonde: een heerlijke wandeling met klimmen en klauteren, langs oer-bomen en een paar mooie watervallen. Dammetjes bouwen, om beurten 'gidsen', boomklimmen, uitglijden op de rotsen (Stijn - gelukkig zonder erg), picknicken aan de rivier, muggen wegjagen, kevers en vlinders spotten... Genieten! En nauwelijks 7 levende zielen tegengekomen op onze hele tocht. Hèhè, eindelijk de rust waar we even nood aan hadden. Op het einde van het pad dan ook geen tuktuk te bespeuren. Dan maar liften, terug naar de bewoonde wereld. Het ritje achterin de laadbak van een pick-uptruck vonden de kinderen zo mogelijk nóg leuker dan de tocht zelf...
En verder is Chiang Mai (voor ons) ook nog: rode tuktuk-trucks, een thaibox-trainingszaal bezoeken (geen van de drie enthousiast om een training te volgen, dju toch!), spullen vergeten en al dan niet terugvinden, frisbee en pilates in het park, Stijn die voor het eerst in zijn leven teenslippers koopt (nu kan de vakantie echt beginnen ;-)), tempels vol kleur door alle dierenriemvlaggetjes, Ninkes verjaardag vieren (taart als ontbijt en in bad met olifanten), Boomgaardouders tegen het lijf lopen, over de koppen lopen op de avondmarkt, heerlijke streetfood, coole graffiti in de kleine steegjes, mooie lichtjes overal, wassen beelden van monniken zó levensecht dat we nog altijd twijfelen of het toch geen echte waren - in opperste meditatie verzonken, Lies in opperste extase op de groenten- en fruitgroothandelsmarkt, alle jongens naar de kapper, sukkelen met een "do it yourself Thai bbq buffet", een museum over de geschiedenis van de stad, lichtgevende speeltjes en lachende monnikenbeeldjes.
Zalig om te lezen!
BeantwoordenVerwijderenLukas vraagt zich bezorgd af of Kazzen zijn knuffel in die linnenzak heeft terug gevonden. En als dat niet zo is, of hij dan een nieuwe heeft gekregen. Met andere woorden: hoe hebben jullie dat verdriet opgelost? Dat wil Lukas graag weten. Groetjes!
BeantwoordenVerwijderenDag Lukas (en liefste Ellebel!) (en Jana!) (en Wouter!), we merkten pas 's avonds in ons volgende hotelletje dat Kazzen zijn knuffel zoek was, dus nee, die hebben we niet uit de linnenzak van de trein kunnen redden. Stijn is nog met de brommer naar het station gereden om te kijken of hij daar lag bij de gevonden voorwerpen, maar nee... (We hopen dat ergens in Thailand nu een kindje van de wasserij-mevrouw of de trein-meneer heel erg blij is met een blauw konijn - dat Kazzen trouwens van jouw Omi gekregen heeft!) Gelukkig had ik een doek mee en daar hebben we met elastiekjes een knuffel van gemaakt. Jij weet als de beste hoe heerlijk zacht een doek kan zijn, dus dat is best een goede oplossing, vind je niet? En gelukkig hebben we thuis nog een reserveknuffel, net hetzelfde blauwe konijn. Lieve groetjes en een dikke knuffel (a ja) voor jullie viertjes! Morgen gaan we weer met de slaaptrein, nu in Vietnam, we zullen de knuffels goed in de gaten houden!
BeantwoordenVerwijderenDag lieve Liezewies en het hele team 88! Lukas begrijpt het verhaal nu helemaal, maar bedacht ook dat Kazzen nog lang moet wachten voor hij zijn nieuwe, echte (reserve)knuffel kan, euhm, knuffelen. Daarom wou hij jullie een filmpje sturen met uitleg voor een doekenkonijn zonder rekkertjes. Komt eraan via Whatsapp. Verder nog dit: wij volgen jullie blog heel graag, zo zijn wij ook een beetje op reis. Maar dat ontslaat jullie natuurlijk niet van een volwaardige dia-avond achteraf. Wij alle vier willen graag nog eens live jullie verhalen horen en zien! Nog veel plezier daar met jullie prachtig team. Verre kussen, ellebel.
BeantwoordenVerwijderen